کوتاه سخن بر آنم که در این یادداشت اشعاری از عراقی بنویسم که بتدریج افزوده میشود ان شا الله.
آوازه ی حسنت از جهان میشنوم
شرخ غمت از پیر وجوان میشنوم
آن بخت ندارم که ببینم رویت
باری نامت ز این و آن میشنوم
من مست می عشقم هشیار نخواهم شد
و ر خواب خوش مستی بیدار نخواهم شد
امروز چنان مستم از باده ی دوشینه
تا روز قیامت هم بیدار نخواهم شد
تا هست ز نیک و بد در کیسه ی من نقدی
در کوی جوانمردان عیار نخاهم شد
آن رفت که میرفتم در صومعه هر باری
جز بر در میخانه این بار نخواهم شد
از توبه و قرایی بیزار شدم لیکن
از رندی و قلاشی (=~بی سر و پایی) بیزار نخواهم شد
از دوست به هر خشمی آزرده نخواهم گشت
و ز یار به هر زخمی افگار نخواهم شد
چون یار من او باشد بی یار نخواهم ماند
چون غمخورم او باشد غم خوار نخواهم شد
تا دلبرم او باشد دل بر دگری ننهم
چون غمخورم او باشد غم خوار نخواهم شد (؟ آیا طغیان قلم کاتب است؟)
چون ساخته ی دردم در حلقه نیارامم
چون سوخته ی عشقم در نار نخواهم شد
تا هست عراقی را در درگه او باری
بر درگه این و آن بسیار نخواهم شد
گزیده ابیاتی از اشعار:
صبا وقت سحر گویی ز کوی یار می آید
که بوی او شفای جان هر بیمار می آید
نسیم او مگر در باغ جلوخ میدهد گل را
که آواز خوش ببل ز هر سو زار می آید؟
مگر از زلف دلدارم صبا بویی به باغ آورد
که از باغ و گل و گلزار بوی یار می آید
از آن چون بلبلی بی دل ز رنگ و بوی گل شادم
که از گلزار در چشمم رخ دلدار می آید
مرا از هر چه در عالم به چشم اندر نیامد هیچ
مگر آبی که در چشمم دمی صد بار آید
کجایی ای ز جان خوشتر شبت خوش باد من رفتم
بیا در من خوشی بنگر شبت خوش باد من رفتم
نگارا بر سر کویت دلم را هیچ اگر بینی
ز من دلخسته یاد آور شبت خوش باد من رفتم
ز من چون مهر بگسستی خوشی در خانه بنشستی
مرا بگذاشتی بر در شبت خوش باد من رفتم
تو با عیش و طرب خوش باش مرا با ناله و زاری
مرا کان نیست این بهتر شبت خوش باد من رفتم
منم امروز بیچاره ز خان و مانم آواره
نه دل در دست و نه دلبر شبت خوش باد من رفتم
عراقی میسپارد جان و میگوید ز درد دل
کجای ای ز جان خوشتر شبت خوش باد من رفتم
چه خوش بودی دریغ روزگارم
اگر در م نگه کردی نگارم
بدیدی گر فراقش چونم آخر
بپرسیدی دمی حال فگارم
نه دلداری که باشد مونس دل
نه غمخواری که باشد غمگسارم
عراقی دامن غم گیر و خوش باش
که هم با تو در این تیمار یارم
بجز تو در همه عالم دگر دلبر نمی بینم
بجز تو در همه گیتی دگر جانان نمیدانم
چه آرم بر در وصلتن که دل لایق نمیافتد
چه بازم در ره عشقت که جان شایان نمی دانم
یکی دلی داشتم پر خون شد آنهم از کفم بیرون
کجا افتاد آن مجنون در این دوران نمیدانم
همی دانم که روز و شب جهان روشن به روی توست
ولیکن آفتابی یا مه تابان نمیدانم
به زندان فراقت در عراقی پایبند شد
رها خواهد شدن یا نی از این زندان نمیدانم
در بزم قلندران قلاش
بنشین و شراب نوش و خوش باش
تا ذوق می و خمار یابی
باید شوی تو نیز قلاش
در صومعه چند خود پرستی؟
رو باده پرست شو چو اوباش
در جام جهان نمای می بین
سرّ دو جهان ولی مکن فاش
ور خود نظر کنی به ساقی
سرمست شوی ز چشم رعناش
جز نقش نگار هر چه بینی
از لوح ضمیر پاک بخراش
باشد که ببینی ای عراقی
در نقش وجود خویش نقاش [ این شعر را کامل آوردم]
بکشم به ناز روزی سر زلف مشک رنگش
ندهم ز دست این بار اگر آورم به چنگش
سر زلف او بگیرم لب لعل او ببوسم
به مراد اگر نترسم ز دو چشم شوخ شنگش
سخن دهان تنگش ار چه خوش ولیکن
نرشد به زبانی سخن دهان تنگش
چون نبات میگدازم همه شب در آب دیده
به امید آنکه بایم شکر از دهان تنگش
چو کمان ابروانش فکند خدنگ غمزه
چه کنم که جان نسازم سپر از پی خدنگش
ز لبش عتاب یا رب چه خوش است صلح او خود
بنگر چگونه ابشد چو چنین خوش است جنگش
دلم آینه است در وی رخ او نمینماید
نفسی بزن عراقی بزدا به ناله زنگش
ای دل و جان عاشقان شیفته ی لقای تو
سرمه ی چشم خسروان خاک در سرای تو
مرهم جان خستگان لعل حیات بخش تو
دام دل شکستگان طره دلربای تو
در سر زلف و خال تو رفتدل همه جهان
کیست که نیست در جهان عاشق و مبتلای تو
دست تهی به درگهت آمده ام امیدوار
لطف کن ار چه نیستم در خور مرحبای تو
آرزوی من از جهان دیدن روی توست و بس
روی بنما که سوختم ز آرزوی لقای تو
کام دلم ز لب بده وعده ی بیشتر مده
زان که وفا نمیکند عمر من و وفای تو
نیست عجب اگر شود زنده عراقی از لبت
کاب حیات میچکد از لب جان فزای تو
پایان
نوشته شده توسط مصطفی در چهارشنبه 84/10/7 و ساعت 1:15 صبح
نظرات دیگران()
