روزه از خيـــــمه ما دوش همــي شــــــد به شتــاب

عيــــــــد فرخنده فـراز آمـــد، با جــــام شـــراب

چه تــوان کــرد اگـر روزه ز مـا روي بتــافـت

نتوان گفت مـر او را که ز مــا روي متاب

چه شود گر برود گو برو و نيک خرام

رفتن او برهاند همگان را ز عذاب