سلام از زاويه تازه اي  به موضوع  نگاه کردين ام ا اون ها که عاشق هستن به هيچ چيز فکر نمي کنن

با نام خدا و سلام

من وقتي صاحبدلي پيدا مي كنم آرام مي گيرم. وقتي هم زباني مي يابم خدا را شكر مي كنم. اما آيا مي داني برخي مياند ما را مسخره مي كنند؟ مي گويند: مگر خدا زن است كه عاشقش هستي يا از عشق به او سخن مي گويي. خدا مولا(ارباب) است و ما عبد(نوكر). ما را اهل بدعت مي خوانند و مي گويند:‏ بايد توبه كنيد. و هزار بد و بيراه نثار ما مي كنند. چكار بايد كرد؟ نمي دانم آنان خدا را چه موجودي معرفي مي كنند؟ آيا نبايد به خدا محبت داشت و به او عشق ورزيد؟ آيا لزوماً كسي كه به او محبت و عشق ورزيده مي شود زن است و شهواني؟ نمي دانم آنان آيات و روايات را نخوانده اند كه سخن از عبادت عاشقانه و محبت و عشق مؤمنان به خدا سخن مي رود: و الذين آمنوا اشدّ حباً‏ لله....

سرت را درد نياورم. خدا توفيقات شما را افزون سازد.