|
به نام خداوند بخشنده ی بخشایشگر آدمی زمانیکه پول خرج میکند انتظار دارد بر مصرف پول نظارت داشته باشد. خیلی وقتها دوست دارد خود در باب مصرف - نوع و نحوه- نظارت داشته باشد. این نرگش در گروهها هم دیده میشود.اگر به جامعه نگاه بیندازیم متوجه ضعف محوریت مسجدها میشویم. در حالیکه هرچه مسجد محور حرکت شود باز هم جا دارد اما میبینیم که حتی در مسائل مذهبی هم مسجد آنقدر محور نیست. وجود تکیه ها و هیاتهای مذهبی گوناگون با وجود مسجدهای زیاد محل اندیشه است. این وقتی پرسش برانگیزتر میشود که امکانات ارئه شده در هیاتها و تکیه ها نسبت به مسجدها نگاه کنیم. هر چند امروز این تفاوت کمتر شده است اما هنوز هم تفاوت بارزی دیده میشود. این تفاوت در چند چیز مد توجه قرار گرفته است. نخست کیفیت و محتوای و میزان انحراف در عزاداری است که بررسی آن نیاز به مقالات متعدد دارد و دوم همانطور که گفته شد امکانات متفاوت است. دلیل اینکه اینقدر هیاتها و تکیه ها بیشتر از مسجدها به پذیرایی میپردازند و حتی شور و اشتیاق بیشتری در آنها دیده میشود به بحث علاقه ی مردم برمیگردد. مردم میخواهند برای امام حسین (ع) خرج کنند یا به تعبیری ساده تر میخواهند پول هزینه کنند؛ در این زمان تمایل ذاتی افراد این است که خودشان برای پولی که میدهند نظارت کنند و نه نظارت به معنای کلمه بلکه پول اصلا دست خودشان باشد. خودشان تصمیم گیرنده باشند. این در تکایا و هیاتها ممکن است. در مسجدها و اصولا هرجایی که تا حدی چفت و بست دارد هر کس نمیتواند دخالت کند و صد البته کار بهتر و درست تر انجام میشود. اما بسیاری از افراد این را نمیپسندند. در واقع در اینجا تا حدی منی وارد کار میشود. البته فرد حق دارد نگران هزینه ای که میکند باشد اما باید در جامعه چیزی نهادینه شود (1) تا افراد به اولیای امور اطمینان کنند. این امر دو سویه است و باید اولیای امور هم بگونه عمل کنند که مردم به آنها اعتماد کنند. امید است در سالهای آینده شاهد محوریت مسجدها در مراسم مذهبی باشیم.(2) 1-مطالعه تاریخ 200 ساله اخیر ایران -بویژه تهران- نمایانگر سختی نهادینه کردن امور درست و ضروری می باشد. چیزهای مانند اهمیت پزشک؛ قانونگرایی ... 2-البته اصلا قصد متن رد هیاتها و تکیه ها نیست. دلایل وجودی آنها بیش از مطالب گفته شده است و به آنها نیاز است. لیست کل یادداشت های این وبلاگ
|
|
نوشته شده توسط مصطفی در سه شنبه 87/10/17 و ساعت 10:10 عصر
