قسمت دوم : سلام

به نام خدا دانای بلند مرتبه! یزدان بی یاور خدای دادگر منان مهربان نازنین رهبر یکتا بیتای آسمانها و زمین و آنچه ببینیم و نبینیم! دادفرمای بلند آوازه! بخشنده ی بخشایشگر!
و ادامه نوشته ی دوستم مجید:

مسیر طولانی تر شده بود اتوبوس هرچه می رفت انگار جاده تمام شدنی نبود شوق دیدن گنبد سبز رسول اکرم و حرم مطهر آن حضرت آتش جانم را شعله ور تر می کرد بغض گرمی گلویم را می فشرد اما قصد باریدن نداشت.چشمم را به تابلو های کنار جاده دوخته بودم و منتظر تابلو ورود به مدینه بودم انگار اصلا این جاده تمامی نداشت ............

باصدای مدیر کاروان از خواب پریدم سمت چپ تان مسجد شجره است که حاجیان از مدینه در این مسجد محرم می شوند ......مسجدی با دیوار های سفید و گلدسته ای سفید نوید ورود به شهر پیامبر را به مسافران و زائران می داد. وقتی فهمیدم وارد مدینه شده ام بغض ام ترکید و نم نم اشک ها به سیلاب باران تبدیل شد با چشمانی نمناک به دنبال گنبد سبز رسول الله می گشتم دائم زیر لب به رسول خدا سلام می دادم زیر لب می گفتم یعنی نمی خواهی جواب سلام من را بدهی یعنی نمی خواهی به این بنده گناهکار نظری کنی ..........اما نه او همان اول به من سلام کرده بود همان زمان که اسمم به عنوان نفرات اصلی در آمده بود او به من سلام کرده بود و من باید اکنون در نزدیکی مضجع شریف اش جواب سلام او را می دادم .

السلام علیک یا رسول الله السلام علیک یا محمدبن عبدالله السلام علیک یا خیر خلق الله السلام علیک یا رحمة للعالمین....

به برج های مدینه چشم دوخته بودم تا شاید در پس این برج ها حرم مطهر نبوی پیدا شود چشمم که به حرم افتاد اشک هایم امانم را بریده بودند سلامی به رسول گرامی اسلام دادم.

دوست داشتم هرچه زودتر آتش عشقی که از درون هواپیما به جانم افتاد بود با زیارت حرم شریف اش خاموش کنم . چشمم که به گلدسته های سفید و بلند حرم نبوی افتاد اشکم بند آمد انگار دلم آرام شده بود.

وقتی به هتل رسیدیم اتاق ها آمده نبود باید کمی صبر می کردیم به هر حال هر طور بود یک ساعتی صبر کردیم سریع ساک هایم را در اتاق گذاشتم غسل کردم و راهی حرم شدم.....

صل الله علیک یا رسول الله

خدا